Cmentarz można odnaleźć dzięki stojącej na jego skraju figurze MB Różańcowej z Dzieciątkiem, starszej niż cmentarz, bo pochodzącej z 1806 r. i odnowionej w końcu XIX w. Zdewastowany po II wojnie światowej i ukryty w lesie cmentarz był miejscem pochówku ofiar epidemii, które aż do połowy XIX w. były plagą spadającą co kilkanaście–kilkadziesiąt lat na miejscową ludność. Na cmentarzu na Bukówce pochowano najpierw ok. 600 ofiar cholery, zmarłych podczas epidemii w 1831 r. Kolejny raz grzebano tu zmarłych w czasie klęski głodu i towarzyszącej jej epidemii tyfusu w 1847 r. Wówczas pochowano tu przeszło 1500 zmarłych.