Późnogotycki kościół filialny pw. św. Jakuba na Stradomiu stoi w miejscu, gdzie zapewne powstał pierwszy myślenicki kościół parafialny – drewniany pw. NMP. Istniał on na pewno w 1325 r., kiedy umieszczono go w spisach tzw. świętopietrza. W 1480 r. odnotował istnienie drewnianego kościoła także Jan Długosz, jednak już wkrótce potem, przed końcem XV w., powstał późnogotycki kościół murowany. Zniszczony w okresie „potopu” przez Szwedów, został wkrótce potem odbudowany. Władze austriackie zamknęły świątynię, przeznaczając ją na potrzeby wojskowego magazynu, a potem planowały jej rozbiórkę. Jednak niszczejący budynek kupił mieszczanin Jan Traczowski, przeprowadził jego remont i w 1815 r. podarował miastu. Wtedy też kościół otrzymał obecne wezwanie. Pod koniec XIX w. zmieniono sklepienie, dodano dzwonnicę oraz kruchtę wg projektu Stanisława Odrzywolskiego, który nadał im charakter neogotycki. Wyposażenie wnętrza kościoła reprezentuje głównie barok. Rozciągający się obok cmentarz założono na początku XIX w. Znajdują się tu mogiły zasłużonych obywateli miasta, legionistów Piłsudskiego oraz kwatera żołnierzy polskich poległych w walkach z Niemcami podczas kampanii wrześniowej 1939 r. Na cmentarzu pochowano również czerwonoarmistów, poległych z kolei zimą 1945 r. w okolicy Myślenic. Do północnej nawy kościoła przylega grób Nieznanego Żołnierza z 1925 r., do którego dodano płytę upamiętniającą 120 mieszkańców Myślenic – ofiary niemieckiego terroru czasów okupacji 1939–45.