Jaskinia znajduje się w północnym zboczu, na ramieniu schodzącym ku północnemu zachodowi z Małego Szczebla. To tzw. jaskinia szczelinowo-osuwiskowa, typowa dla piaskowcowych skał Beskidów. Powstała w spękaniach skalnych piaskowców magurskich. Niewielki otwór wejściowy prowadzi do głównej komory jaskiniowej o długości 7 m, szerokości do 2 m i 4 m wysokości. Z komory rozchodzą się dwa korytarze. W jednym przez dużą część roku utrzymuje się lód, co jest niezwykłe ze względu na niewielką wysokość, na jakiej znajduje się otwór groty (ok. 655 m n.p.m.). Dzieje się tak ze względu na ukształtowanie jaskini, które sprzyja zaleganiu w niej zimnego, ciężkiego powietrza, oraz brak innych otworów oprócz głównego, co powoduje, że nie ma w niej przewiewu. Łączna długość korytarzy jaskini to 25 m. Z Zimną Dziurą, zwaną również „Grotą Lodową”, związane są lokalne podania, mówiące o ukrytych w niej skarbach. Jaskinię odwiedzali turyści już w XIX w., o czym świadczą pozostawione przez nich na ścianach głównej komory podpisy.